Śmiertelne Opowiastki
scenariusz, muzyka: Adam Andryszczyk
reżyseria, kostiumy: Jan Mierzyński
scenografia: Jarosław i Olaf Gołębiowscy
grafika: Katarzyna Waraksa
animacja: Waldemar Makara
teksty piosenek: Stanisław Grochowiak
oświetlenie i nagłośnienie: Damian Boniecki
Spektakl Śmiertelne Opowiastki jest unikalnym projektem teatralnym, który narodził się z płyty Menuet z Pogrzebaczem, zawierającej interpretacje poezji Stanisława Grochowiaka.
Oto co o samej płycie napisał Andrzej Garczarek – największy z tuzów polskiej piosenki autorskiej: Oceniam tę płytę bardzo wysoko. W miarę słuchania nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że treść całości nie mieści się w formie gatunku – wykracza poza jego ramy i podąża w stronę przestrzeni scenicznej, teatralnej. Chce zaistnieć, wyrazić się jakby pełniej…
W spektaklu tytułowe opowiastki przeplatają się z muzycznymi utworami wykonywanymi na żywo, przy brawurowym akompaniamencie. Pełno w nich odniesień do życia i śmierci, sensu i bezsensu – a wszystko to okraszone ironią, humorem, osnute mgiełką refleksji.
Po prapremierze, zrealizowanej z ekipą Teatru AGT podczas 45 SZTAMY w Olecku, wcześniejsza współpraca (NORMALKA) z Janem Mierzyńskim – aktorem Teatru Dramatycznego im. J. Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim – nabrała nowego życia.
Niniejszym namawiam, by z tym „nowym życiem” (jakkolwiek by to nie brzmiało w zestawieniu z twórczością Grochowiaka) Państwo się zapoznali, zainteresowali, uczestniczyli…
Adam Andryszczyk
Jan Mierzyński (Prozina) – aktor, reżyser, wokalista.
W 2003 roku ukończył Studium Aktorskie im. Aleksandra Seweruka w Olsztynie, od września 2004 roku aktor teatru im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim.
Na gorzowskiej scenie zadebiutował rolą Toma w „Szklanej kolekcji” w reżyserii Magdaleny Łazarkiewicz.
W swoim 20 letnim dorobku artystycznym ma ponad 80 ról teatralnych takich jak: Gustaw – Konrad w „Dziadach” (reż. Rafał Matusz), Romeo w „Romeo i Julia” (reż. Cezary Domagała), Zbyszko w „Moralności pani Dulskiej” (reż. Mirosław Siedler), Pan młody w „Weselu” (reż. Agata Biziuk), Hamlet w „Hamlecie” (reż. Błażej Peszek), Jan Kanty Doręba w „Gwałtu co się dzieje” (reż. Jacek Głomb), Adaś Miałczyński w „Dniu Świra” (reż. Paweł Szkotak), Jermołaj Łopachin w „Wiśniowym sadzie” (reż. Jan Tomaszewicz), Papkin w „Zemście” (reż. Andrzej Ozga).
W lutym 2019 roku wyreżyserował monodram Adama Andryszczyka „Normalka” w którym zagrał głównego bohatera – Bołtrysia.
W gorzowskim teatrze otrzymał dwie nagrody dla najpopularniejszego aktora (Pierścień Melpomeny w 2012 oraz Juliusza w 2023), oraz brązowy medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”w 2020 roku.
Dominik Jakubczak (Cerbus) – aktor.
Aktor, absolwent Państwowego Studium Aktorskiego im. Aleksandra Sewruka przy Teatrze im. Stefana Jaracza w Olsztynie, gdzie w 2012 roku zdobył tytuł Aktora Dramatu. Jego kariera obejmuje współpracę z teatrami: Bałtyckim Teatrem Dramatycznym w Koszalinie, Teatrem im. Stefana Jaracza w Olsztynie, oraz Teatrem im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim, z którym związał się ponownie we wrześniu 2022 roku jako członek stałego zespołu artystycznego. W latach 2014–2016 był członkiem zespołu artystycznego w Teatrze im. Stefana Jaracza w Olsztynie.
Współpracował z wieloma uznanymi twórcami jak Michał Kotański, Artur Barciś, Janusz Kijowski, Bartosz Zaczykiewicz, Jacek Głomb i Jerzy Satanowski. W 2013 roku zadebiutował w filmie „Bilet na Księżyc” w reżyserii Jacka Bromskiego, poszerzając swoje doświadczenie o kino.
W latach 2017–2023 pełnił funkcję prezesa Stowarzyszenia „Art-Drama”, którego jest współzałożycielem, gdzie wspiera rozwój teatru i edukację młodych artystów, oraz realizuje projekty artystyczne na terenie Województwa Lubuskiego.
Mikołaj Kwiatkowski (Pretorias) – aktor, pedagog.
Urodzony w 1991 roku W Gorzowie Wielkopolskim. W 2016 roku zakończył edukację w Policealnym Studium Aktorskim im. Aleksandra Sewruka w Olsztynie przy Teatrze im. Stefana Jaracza w Olsztynie. Od 2016 roku zatrudniony jako aktor i pedagog w Studio Teatralnym dla dzieci i młodzieży działającym przy Teatrze im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim. Gościnnie występował na deskach Teatru Wielkiego Opery narodowej w Warszawie (2015), Teatru im. Stefana Jaracza w Olsztynie (2013-2016), Teatru im. Stefana Żeromskiego w Kielcach (2017), Teatru im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach (2017), natomiast od 2016 aktywnie w Teatrze im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim.
Debiut zawodowy odbył się w 2016 spektaklem „ New Year’s day” Piotra Rowickiego w reż. Joanny Zdrady w Teatrze im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim. Do dnia dzisiejszego ma na koncie ponad 20 premier teatralnych. Najważniejsze z nich to: „Piękna i Bestia” na motywach baśni Jeanne-Marie Leprince de Beaumont (rola Bestii), „Przedstawienie „Hamleta” we wsi Głucha Dolna” Ivo Brešan (rola Jocy), „Hamlet” Williama Shakespeare (rola Króla-aktora), „Tańce w Ballybeq” Briana Friela (jako Jack), „My i Oni” na motywach Pink Floyd „The Dark Side of the Moon” (jako On), „Balladyna” Juliusza Słowackiego (rola: Gralon, Lekarz). Wyróżniony na Festiwalu Szekspirowskim w 2018 roku za rolę „Króla – aktora” w „Hamlecie” Szekspira w reż. Błażeja Peszka.
Adam Andryszczyk – kompozytor, śpiew, gitara, perkusjonalia.
Absolwent Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Olsztynie. W latach 1989–2020 członek Polskiego Związku Autorów i Kompozytorów Muzyki Rozrywkowej.
Wydał zbiór wierszy „Jeszcze – proszę o dreszcze”, powieść sensacyjno-przygodową „Krymski Łut”. Autor monodramu „Normalka”.
Bartosz Czyżewski – gitara basowa.
Muzyk, jubiler, pasjonat zdrowego trybu życia. Od lat związany z podlaską sceną muzyczną – jako gitarzysta basowy grał w Sorrow, aktualnie udziela się w bluesowej formacji F.B.I.
Michał Dreger – akordeon, kazoo.
Multiinstrumentalista, muzyk wielu formacji – jak choćby legendarna, olsztyńska „Scena Babel”, czy „Banda Czworga”. Laureat Ogólnopolskiego Przeglądu Piosenki Autorskiej. O swojej muzyce Michał mówi, że jest to najprawdziwszy z prawdziwych undergroundów – one way ticket. Ale nas to nie przeraża, bo i tak wszyscy rodzimy się z dożywociem…
Antoni Waraksa – gitara elektryczna, perkusjonalia.
Gitarzysta, ale nie od urodzenia, bo najpierw była perkusja. Absolwent Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego (Wydział Sztuki), gitarzysta wielu uznanych formacji – Raggafaya, Horpyna, Kawa-Band.
Aktualnie tworzy urokliwy duet z nietuzinkową wokalistką – Olą Lach.
Katarzyna Waraksa – grafika.
Artystka, plastyczka, śpiewaczka, pedagożka. W latach 90-tych zaszywa się w mazurskiej głuszy, we wsi Grądzkie. Żyjąc blisko natury, realizuje swoje odważne, oryginalne życiowe scenariusze. W znajdującym się na terenie posiadłości XIX wiecznym wiatraku, wraz z mężem, organizuje niezwykły, legendarny festiwal pt. Wietrzne Spotkania z Poezją. Równorzędne miejsce obok muzyki, zajmują w życiu artystki sztuki plastyczne. W swoim narracyjnym malarstwie Kasia posługuje się symbolem i groteską. Miłośnicy malarstwa symbolicznego znajda w jej pracach nie tylko ciekawą formę, kompozycję czy kolorystykę, ale przede wszystkim podtekst literacki. Maluje także portrety i ikony w technice tempery jajowej. Na swoim koncie ma wystawy indywidualne i zbiorowe w Polsce i za granicą.
Waldemar Makara, Adam Andryszczyk – animacja.
Waldek Makara – detepista.
Ponad trzy dekady temu zamienił centrale telefoniczne na fonty, czcionki, interlinie, krzywe, lejauty, ofset, sito, flekso, cyfrę, rastry, aple, piksele i obrazki – także czasem ruchome. Dzięki temu lubi to co robi, bo robi to co lubi. Człowiek spełniony: dom, syn, drzewo (a nawet spory lasek obok domu). Od niedawna szczęśliwy dziadek, od dawna szczęśliwy mąż swojej żony. Jako zodiakalny strzelec (nie wierzy w takie rzeczy…) otwarty i ciekawy świata, który stara się przemierzać w siodle motocykla, najchętniej jadąc obok motocykla małżonki lub kilku wypróbowanych podobnych mu świrów. Z przyjaciół, najbardziej ceni sobie Pilota Pirxa.
Prace Katarzyny Waraksy zostały wykonane jako ilustracje do poszczególnych wierszy przedstawionych na płycie „Menuet z Pogrzebaczem” – zamieszczonych w specjalnej wkładce dołączanej do płyty.
Stały się później bardzo ważnym elementem spektaklu „Śmiertelne Opowiastki” – zapraszały widzów już w foyer, a potem pojawiały się na scenie jako element scenografii.
Po prapremierze grafiki wzbogacono o animacje – niezbyt nachalne, ale doskonale podkreślające środki przekazu jakich użyła artystka.